De herfst is in het land...

... en wat doet een mens in dan? Wandelen! De herfst kwam hier heel snel en op zeer korte tijd is het landschap drastisch veranderd van een groene oase in een oranje-bruin schilderij.
Zoals gewoonlijk moet ik op dit moment weer even terug in de tijd keren, geen gemakkelijke opgave. Eerst terug naar de week van elf oktober, na de twee-daagse wandeltocht. Het was al bij al een vrij rustige en bijna "saaie" week. Niet omwille van te weinig activiteiten, maar omwille van ons eerste examen dat op dat moment in aantocht was, alsook een deadline voor een essay (proefstuk? werkstuk? tekst...) voor datzelfde vak: Basics of wine and other alcoholic beverages. In de eerste dagen van die week werkte ik het essay af. Geen gemakkelijke opdracht met al de afleiding die hier heerst, maar ik kon schrijven over Belgisch bier, een onderwerp dat uiteraard wel de nodige aandacht kreeg. Na het essay volgde een weekend van sociale afzondering, Dr. Oetker pizza en studieboeken. Wijn is een zeer interessant onderwerp om te bestuderen, maar alle druivensoorten en regio's vanbuiten blokken is geen sinecure. Dinsdag volgde dan ons eerste examen. Een zeer raar gevoel, zo in het begin van oktober. Het resultaat zal echter even op zich moeten laten wachten aangezien het examen wordt opgestuurd naar Londen om daar verbeterd te worden.
De woensdag daaropvolgend volgde een tweede stress dagje, met mijn eerst optreden als DJ hier in de stad. De muziek die ik speel is volkomen onbekend in Finland, dus zowel voor de mensen die mij vroegen om te spelen als voor mezelf was het koffiedik kijken hoe de jeugd erop zou reageren. Maar we zagen dat het goed was met een zeer geslaagd feestje als gevolg. Een grote opluchting voor beide partijen, en hopelijk met een verhaal dat nog een staartje zal krijgen. Maar dat zal de toekomst uitwijzen.

Ik ben Paranoized, voor zij die dat niet weten. 

Op dat feestje kwam ik bovendien te weten dat de geluidslimiet in Finland 109 (!) dB bedraagt. Absurd luid, als je het mij vraagt. Men wist mij te vertellen dat de "Metal-muziek" daar voor iets tussen zit...
Donderdag besloten we opnieuw om voor ons stedelijk ijshockey team te gaan juichen. En we hadden geluk. "Onze" Jyp speelde voortreffelijk sterk en verpletterde de tegenstand, met een mooie 4-0 als eindresultaat.

Op vrijdag stond er nog een hoogtepunt op de agenda: "The first official M-building party". Misschien eerst even een kleine toelichting: hier in Roninmäki zijn er zeven gebouwen. G, H, J, M, N, K en L. Het M-gebouw is naar verluid al jaren het "feest gebouw". De meeste Spanjaarden wonen er, en mensen uit Gent (of andere studentensteden) weten wat er gebeurt als er een grote groep Spaanse Erasmus studenten samen leeft... Inderdaad: Fiestas. We vermoeden dat het een bewuste keuze is van de huisvestingsmaatschappij, aangezien het M-gebouw het meest afgelegen ligt.
Maar goed, "het feest" dus. Er werd al sinds augustus over gepraat en afgelopen vrijdag was het dus eindelijk zover. In de gemeenschappelijke ruimte op de gelijkvloers en het bovenste verdiep werd muziek gespeeld, de hal was gevuld met mensen en een tiental appartementen stond open voor wie even wou socializen/zitten/roken op een balkon... Een drie à vierhonderd mensen kwamen meegenieten van de sfeer en het feest duurde tot in de vroege uurtjes (heb ik van horen zeggen.)
Leuk aan dit feest was dat elke nationaliteit zowat zijn eigen favoriete sterke drank mee had. In verlenging van mijn examen over de alcoholische dranken eerder die week, nam ik de kans om er enkele te proeven. Meest memorabel was toch wel de "Poolse Wodka". Met zijn 96% alcohol waande ik mij eerder in een ziekenhuis, maar ieder zijn smaak. Het is alleszins de mijne niet.
Bijgevolg van de drukke maar geslaagde week was het een zeer kalm weekend, in voorbereiding voor onze lesvrije week.
Maandag werd spontaan omgedoopt tot kuisdag. Na de drukke week was het appartement herschapen tot een stort (de oplettende kijker van het filmpje hieronder zal de foto opmerken...). Maar met verenigde moed, wil en kracht slaagden we erin om het weer in nieuwstaat te hervormen.
Dinsdagochtend (deze ochtend, nvdr) kropen we absurd vroeg vanonder de wol. Om 5.55u trokken we vanuit ons appartement met Michel, Chris en Hannes richting Laajavuori. Deze heuvel op een zestal kilometer van Roninmäki herbergt de enige skipiste in de buurt van de stad, alsook een hoop langlauf routes en een nest ski-schansen. Maar hoofddoel van onze vroege wandeltocht was een mooie herfst zonsopgang zien. Maar helaas was het te bewolkt om met het blote oog te zien waar de zon precies opkwam. Gelukkig hadden we een kompas om toch te doen alsof dat we iets zagen...
En ik heb voor de eerste keer een ski-schans van dichtbij gezien. Mijn mening over deze sport is echter niet veranderd: ge moet goe zot zijn om daar vanaf te sliere (om het op zijn schoon Gents te zeggen).
Maar goed, zoals eerder gezegd: beelden zeggen zoveel meer dan woorden. Vandaar opnieuw een filmpje van de afgelopen weken.
Beginnend met onze tweedaagse wandeltocht van een tijd terug, beelden van onze tocht deze ochtend en een hoop willekeurige foto's tussenin.

(Vergeet zeker niet om over te schakelen op 720p, rechts onderaan de video ;-))
Een filmpje


En zo groet ik u alweder, tot een volgende geschrift.

De slaapzak is niet meer wat hij geweest is...

Beste lezers,

Hoera! Maar één dag na afspraak deze keer, maar opnieuw met een goede reden. Na de gewoonlijke lesweek vorige week, een hockeymatch (we verloren, ik weid er niet over uit) en een gezellige feestje op vrijdag hadden we gepland om zaterdag en zondag te gaan hiken (wandelen). Eigenlijk hadden we voorzien om vrijdag avond al te vertrekken, maar Henna, onze Finse gidse van dienst moest onvoorzien werken tot laat in de avond, dus moesten we uitstellen tot zaterdag. En om een reden die mij onbekend blijft, konden we uiteindelijk pas zaterdag namiddag vertrekken vanuit Jyväskylä. Normaal bestond onze hikersgroep uit Daniel (USA), Henna (FIN), Michel, Daan en ik (Team Belgium). Maar Daan moest afhaken wegens ziekte.

Eerst namen we de trein richting Keuruu, de woonplaats van Henna's moeder, waar we een stafkaart moesten ophalen. Vandaar werden we opgehaald door Henna's vader. We reden eerst nog even langs de supermarkt om wat essentiële survival dingen in te slaan (bier en chocolade) en vervolgens langs Henna's vaderlijke huis om haar vader uit te laten stappen zodat wij zelf verder konden rijden naar het natuurpark/reservaat "Helvetinjärvi"...
Uiteindelijk kwamen we aan op de parking aan het park om 19.00u. Vrij laat, naar Finse normen in oktober, aangezien het donker is rond 20.00u-20.30u... Maar we waren er klaar voor en begonnen onze toch!

vlnr.: Michel, ik, Henna en Daniel

Voor het volledig donker was, trokken we eerst zo snel mogen naar het Helvetinjärvi zelf. Nog even een korte les Fins: Helvetti = de hel, Järvi = meer en de "in" bij helvetin maakt het woord bezittelijk (zoals ik jullie eerder al leerde). Dus: Helvetinjärvi is het Meer van de hel! (tum tum tuuuum). Gelukkig was het maar een kleine 2 kilometer van de rand van het park naar het uitzichtpunt over het meer, dus we haalden het nog net voor de zon helemaal verdween achter de heuvels...

Helvetinjärvi. Het uitzicht was aangenamer dan de benaming ervoor...

Na een korte stop aan het meer, trokken we verder naar onze kampeerplaats (Neen, geen camping...). We trokken een 6-tal kilometer dieper in het park, en godzijdank hadden we lampen bij, want in het bos zagen we letterlijk geen hand voor ons ogen. Het moet wel gezegd zijn dat het zeker iets mysterieus had, de nachtwandeling. Doorheen de moerassen, bossen, mosvlakten... En het was spannend, nadat Henna ons vertelde dat het een gebied was met redelijk veel beren, die rond deze tijd van het jaar nogal agressief zijn omdat de winterslaap er zit aan te komen en ze dus veel willen eten (of zo iets). Ook de wolven lijken in opmars in Finland, maar worden een stuk minder gezien dan beren. Maar ondanks al deze interessante fauna, zagen we gedurende onze toch geen oplichtende ogen. Gelukkig maar?
Dik twee uur later kwamen we aan op de kampeerplaats. Er waren al redelijk wat mensen (een tiental tentjes), dus er was al een mooi kampvuur aan de gang. Luxe voor ons. We zochten een mooie plaats voor de tenten. Michel en ikzelf deelden de ware avonturiers-tent, Daniel en Henna brachten een paleis mee.

Het paleis.

De échte hikers.

De tenten opgezet, konden we onze survival maaltijd genieten. Onze vriend Daniel voorzag ons van het voedsel voor échte mannen: MRE's... Meal-Ready to-Eat. Het voedsel van de soldaten over de hele wereld. Hij had verschillende menu's mee, ik waagde mij aan de 'Beef Ravioli'.

We openden ons pakket en waanden ons even kinderen op kerstmis. Één pakket, één maaltijd, weegt ongeveer een kilo en is gevuld met allerhande 'lekkernijen'. Over de smaak ga ik niet te veel uitweiden (deze pakketten blijven 30 jaar goed), maar het inhoudelijk uitzicht was wel zeer tof!

Handig is ook dat er geen vuur nodig is om het eten op te warmen. Het groen-achtige zakje links onderaan de foto bevat een magnesuim-fosfor mengeling, die in contact met water zeer warm wordt. En op elk zakje staat (onvoorstelbaar grappig) uitvoerig uitgelegd hoe het gebruik/opgegeten dient te worden + de nodige propaganda. Denk niet na, het leger denkt voor u?
Nadat we onze maaltijden genuttigd hadden (een 3000 calorietjes), genoten we van de warmte van het kampvuur en het uitzicht over het meer, tot plots...

Aurora Borealis!!! Oftewel: het noorderlicht! Hoe mooi deze foto ook is, niets tipt aan de werkelijkheid. Dit moet absoluut het mooiste natuurfenomeen zijn dat ik ooit heb gezien. Een dik half uur lang konden we genieten van deze prachtige groene dansende lichtgevende golven. Mijn weekend kon al niet meer beter.
Na het lichtspektakel trokken we de tent in. Onderweg naar de tent, weg van het vuur, omarmde de kille nacht ons. Ik besefte opeens dat het wel eens een lange nacht kon worden voor mij... en gelijk had ik.
Ik kroop in mijn jaren-oude lafuma slaapzak en stelde vast dat het nog meeviel. Maar schijn bedroog. Een dertigtal minuten later voelde ik de koude door de slaapzak sluipen. Doorheen de jaren en was-beurten was deze kennelijk zijn isolerende kracht wat verloren. En het feit dat dit de koudste nacht in Finland was (+2°C) voor ons, tot nu toe, hielp ook niet echt. In een poging om mezelf op de warmen kroop ik volledig in de zak, sloop deze af en begon hevig te ademen. Het werkte! Dankzij de warmte (en het zuurstoftekort?) viel ik in slaap. Maar helaas, niet veel later werd ik weer wakker aangezien alles weer was afgekoeld. Ook het feit dat je af en toe al wat geluiden hoort in een bos, waarvan sommigen klinken als een beer, bevorderen niet echt de  slaaplust. De nacht kroop dus traag voorbij. Een positieve noot: nu weet ik dat mijn slaapzak aan vervanging toe is.

De volgende ochtend waren Michel en ikzelf redelijk vroeg uit de veren. Ook hij had het niet makkelijk gehad om de slaap te vatten. Tegen 8.30u trokken we naar het kampvuur dat, gelukkig voor ons, reeds goed aan was gemaakt door andere vroege vogels. We warmden ons op en deden ons te goed aan een wafelontbijt. Vervolgens viel ons opeens op hoe mooi de omgeving was...

We pakten onze tenten in en trokken verder door het park. Op de volgende kampeerplaats besloten we te lunchen. Er stond ons nog een heeeerlijk MRE te wachten. Maar eerst moesten we vuur maken (voor wat warmte, hoewel de zon goed scheen, bleef het verdacht koud). En wie vuur wil, moet hout kappen.

Na de lunch trokken we weer verder, terug richting auto. Naast geweldige natuurfotos, leverde dit ons ook een vallende Daniel...

Yi-haaaaa!

 Eens terug aan de auto nam Henna ons mee naar terug naar het huis van haar vader, waar we naar goede Finse gewoonte natuurlijk een beurt in de sauna aangeboden kregen. Opnieuw een eerste keer: een échte Finse hout-sauna (met houtblokken, dus). We vroegen 75 °C, we kregen 95 °C. Gelukkig was er een waterslang met ijskoud regenwater IN de sauna voor de occasionele afkoeling...
Uiteindelijk waren we zondagavond rond 23.00u terug in Jyväskylä. En moe van het hele avontuur, apprecieerde ik meer dan ooit de zachtheid en warmte van mijn bedje in ons vertrouwde Roninmäki...