woensdag 14 december 2011

Het einde sloop dichterbij...

... als was het de aanval van een leeuwin. In de eerste maanden leek de tijd stil te staan net zoals de leeuwin haar prooi in alle kalmte bestudeert en benadert. Maar de laatste tijd komt ze onvoorstelbaar snel dichterbij. Tot nu, vandaag, ik mijn laatste week hier in Finland start. Het zal moeilijk zijn om terug te keren, denk ik. Met mondjesmaat beginnen mensen te vertrekken en elk afscheid is er eentje met veel emotie. In onze tijd hier is deze gemeenschap veranderd van een samenraapsel van mensen van over de hele wereld tot hechte buren, mensen van 'Roninmäki'. De gedachte van hier weg te gaan, voelt dan ook een beetje afscheid nemen van een soort familie. Zeker de dichtste vrienden zullen het meest gemist worden.
Maar, ik heb nog 6 dagen om volop te genieten van alles wat dit (intussen witte land) te bieden heeft en ik heb nog een stapel verhalen te vertellen over de afgelopen tijd. Dus laat ik daar mee van start gaan...


Lappi! Ook wel gekend als Lapland.

Tot voor Lapland was de trip naar Estland en Litouwen zowat het hoogtepunt van onze Erasmus periode... Maar Lapland gaat uiteindelijk toch met deze eer lopen. Ik zal er ongetwijfeld niet in slagen om in woorden over te dragen wat een bijzondere ervaring dat was, maar ik doe mijn best. (En een film komt er ook, maar die is nog maar half af).

De reis begon in de avond van vrijdag 25 november. We werden om 23.30u verwacht aan het busstation hier in Jyväskylä, voor een 10 uur durende busrit naar Rovaniemi. Deze stad, pal op de Noordpoolcirkel en de grens met Lapland herbergt naast het "Arktikum", het onderzoekscentrum en museum van arctisch Finland, ook het huis van de enige echte Kerstman. We kregen een rondleiding met gids in het Arktikum en leerden er de geschiedenis van Lapland en Rovaniemi.


De 2de wereldoorlog in het bijzonder had een grote impact op dit gebied. Finland had eerst aan Duitsland beloofd om de Nazi's te helpen door Rusland de toegang te weigeren. Maar uiteindelijk gaven ze de Russen vrije toegang om via Finland bezet Europa binnen te vallen, waarop Duitsland Finland "in brand stak". Onder andere Rovaniemi was een van de belangrijkste doelwitten, waardoor er na deze gebeurtenis nog slechts een tiental gebouwen overeind bleven staan in de stad (De school, het ziekenhuis en enkele huizen buiten het centrum waar Duitse troepen in verbleven). Bijgevolg oogt de stad vandaag zeer modern.

Na het Arktikum trokken we, met een tussenstop in de supermarkt, naar 'Santa Claus Village'. Een mini dorpje met een resem winkeltjes, een postkantoor (HET postkantoor waar de Kerstman al zijn brieven ontvangt) en uiteraard het huis en kantoor van de Kerstman, waar hij dagelijks honderden mensen ontvangt en waar zijn helpers de cadeautjes aan het verwerken zijn.
Wij wouden natuurlijk onze kans niet laten liggen en besloten met zijn allen op consultatie, en foto te gaan. Dat bleek duurder te zijn dan een consultatie bij de dokter, maar wel een stuk plezanter!








Rond 17.00u vertrokken we vanuit Santa Claus Village richting Saariselkä, onze eindbestemming. Dit 'dorp'/skigebied is het meest noordelijke skigebied van Europa, telt om en bij de 300 inwoners (die allen werken in de toeristische sector) en heeft ongeveer 13500 bedden voor toeristen.
We kwamen toe rond ongeveer 20.30u en werden per groep van acht naar onze cottage gebracht. Het probleem voor onze groep was echter dat er al een gezin in onze cottage verbleef.
Een geluk bij een ongeluk, bleek uiteindelijk. Er was een vergissing gebeurd bij de reservatie, dus kregen wij met ons acht een upgrade naar 2 verschillende cottages voor 4 personen plus een ticket voor de SPA in het nabijgelegen hotel. Ons verblijf begon goed. De cottage was zeer gezellig, met alle comfort die een mens kan wensen (inclusief, uiteraard, de sauna).







Nadat we uitgepakt hadden, besloten we om ons geluk te vieren in de locale 'club'. De gemiddelde leeftijd van de bezoekers lag er rond de 40 jaar en de muziek werd verzorgd door een live cover band waarvan de muzikanten hun uiterlijk (hardrockers) niet overeenstemde met de muziek die ze brachten (hitjes). Het was hoe dan ook een grappig beeld. We nestelden ons in een zithoek en raakten aan de praat met drie lokale blondines die ons alles vertelden over het leven in een afgelegen dorp in een afgelegen stuk van de wereld. Het was ook leuk om te beseffen dat we met 1% van de lokale bevolking op hetzelfde moment aan het praten waren. We trokken uiteindelijk niet te laat terug naar huis, aangezien we de volgende dag vroeg uit de veren moesten.


De volgende ochtend (zondag ochtend!!!) werden we om 8.00u voor onze cottages verwacht voor opnieuw een lange busrit. Nog noordelijker, bijna noordelijkst, zelfs. Onze eindbestemming was Bugøynes, een idyllisch vissersdorp in het hoge noorden van Noors Lapland, ongeveer 150 km zuidelijker dan Noordkaap. De reden van deze trip? Zwemmen. Waar? In de Noordelijke IJszee!
Een belangrijk doel, maar de weg ernaartoe was minstens even belangrijk. Hoewel we de eerste 2 uren van de 4.5 uur durende rit geen zonlicht hadden, konden we eens het begon te schemeren genieten van het uitzicht. Doorheen de witte woestijnen van Finland, langs velden gevuld met rendieren, de grens over met Noorwegen, langs de Fjørden doorheen de bergen, via een mooie waterval. Absoluut onbeschrijfelijke pracht, die zelfs in de video's niet vertaald zal worden.
Onderweg gaf onze begeleider tekst en uitleg. Zo leerden we dat in de enkele dorpen die er zijn in het hoge Noorden niemand hoeft te werken en iedereen dopgeld ontvangt, aangezien er nergens nijverheid of bedrijven zijn. De Finse wet zegt, net zoals in België, dat een werkloze werkaanbiedingen van binnen een straal van 60 kilometer moet aanvaarden, maar voor deze mensen vallen alle vacatures buiten deze criteria. Bijgevolg leven deze mensen van het geld van de regering, en de vis en het vlees dat ze kunnen vangen. Voor het meest afgelegen dorp dat wij voorbijreden was het dichtstbijzijnde politie kantoor en ziekenhuis ongeveer 2,5 uur rijden. Het grapje dat dit dorp daarom in de smaak valt bij bank overvallers werd bijgevolg dan ook zeer geapprecieerd door de half slapende bus. (nvdr.: uiteraard is er geen bank...)
Nog volgens de gids kunnen de inwoners slechts ziek zijn op 1 welbepaalde dag van de week, aangezien de dokter maar 1 keer per week langskomt. En de meeste bevallingen gebeuren in de auto, ergens tussen het dorp en het ziekenhuis.



De grens tussen Finland en Noorwegen. Bovendien ook de grens tussen de EU en een niet EU-land. Er is vrije toegang voor verkeer en mensen, maar de rendieren worden gescheiden gehouden met een afsluiting. 


Toen we aankwamen in Bugøynes overviel de realiteit ons. Met zicht op het strand waar wij ons aan de duik zouden wagen, informeerde de gids ons dat het zeewater een temperatuur van 6 graden Celsius had. Zonder al te veel na te denken trokken we onze kleren uit op de bus en begonnen we de afdaling over de klif naar het strand te voet. Die zes graden klonk opeens zeer aanlokkelijk, aangezien de buitentemperatuur ongeveer -3 was met een stevige ijskoude zeebries.

Bugøynes 
Ons strand


Het water was koud. Zeer koud. Maar de ervaring was ongelooflijk. Bovendien zijn we allen trots dat we kunnen vertellen dat we dit gedaan hebben. Alleen begrijpen we niet hoe de recordhouder, een Fin, bijna 10 minuten in deze zee heeft kunnen 'baden'...
Gelukkig voor ons stond de strandsauna klaar en warm. Ik denk dat we allen nog nooit zolang in de sauna hebben gezeten. Het duurde dan ook wel even voordat het gevoel in de voeten terug was.

Na de duik en de sauna konden we genieten van een lunch met broodjes belegd met verse 'King Crab', koningskrab de dag voordien gevangen in de zee waar we net uitkwamen. Sommigen onder u weten misschien dat ik geen zeedierliefhebber ben, maar dit was om duimen en vingers bij af te likken.
Om 14.00u stapte ik uit de cafetaria waar we net geluncht hadden, en tot mijn grote verbazing was het al pikdonker. Voor het eerst besefte ik, en de rest, dat het hier echt korte dagen zijn in de winter. We realiseerden ons ook dat we de zon niet gezien hadden, die was nooit boven de horizon gekomen. Best een raar gevoel.
We vertrokken weer terug terug richting Saariselkä. De eerste 20 kilometer van het traject verliepen op een zeer smal baantje langs de kliffen aan de Baltische zee. Op zich al spectaculair en spannend in een bus, maar het feit dat de wegen omgevormd waren tot ijspiste maakte het nog wat spannender. Zeker toen de bus begon te schuiven om uiteindelijk dwars, half van de weg tot stilstand te komen. Toch maar die gordel omgedaan. Uiteindelijk een kleine 5 uur en een paar 'slippertjes' later kwamen we toch weer veilig 'thuis'.

's Avonds besloten we naar de top van heuvel te gaan, op zoek naar het noorderlicht. Onderweg naar boven kregen we heel zwakke lichten te zien, en eenmaal boven slaagden we erin om ze vast te leggen op foto met zeer lange sluitertijd. Maar met het blote oog viel het wat tegen. Bijgevolg waren velen teleurgesteld in dit natuurfenomeen.

De volgende dag was 'sportdag'. Op het programma stond 1,5 uur langlaufen en 1,5 wandelen. Het langlaufen was zeer entertainend. Vooral de Spanjaarden op latten zijn goud waard. Ook de wandeling was leuk, met informatie over de dieren in Lapland en de gids leerde ons hoe we het best vuur maken in de sneeuw.


Tegen de avond besloot ik even online te kijken hoe het zat met de voorspelling voor het noorderlicht. Het viel wat tegen: weinig tot geen activiteit. Dus besloten we om met z'n allen in een een cottage te gaan om een feestje te bouwen. Tot plots tegen middernacht iemand extatisch naar binnen kwam gelopen. Noorderlicht!
(Blijkbaar zijn deze voorspelling even betrouwbaar als het KMI)






We werden als het ware omsingelt door het spektakel. Ze waren zo helder als ze kunnen worden, en aan het dansen als een uitgelaten bende Erasmus studenten. Veel meer geluk konden we niet hebben. Zeker niet toen we 'The Crown', 'de kroon' te zien kregen. Zoals de naam al verraadt, is dit een noorderlicht dat zich in een volledige cirkel vormt boven de kijker, in plaats van de gewoonlijke onderbroken lijnen. We vernamen eerder dat zelfs de meeste Finnen dit maar 2 of 3 keer in hun leven zien. Zeer zeldzaam, dus. Na deze vertoning waren ook zij die eerder teleurgesteld waren, overtuigd dat dit één van de meest bijzonder en wonderbaarlijke natuurfenomenen is die we ooit hebben kunnen zien. Magisch.

De volgende dag was reeds onze laatste volledige dag. Ik had geen activiteiten geboekt in de voormiddag, dus kon gelukkig eens uitslapen. Rond 12.00 uur kwamen mijn cottage-genoten thuis, namen we lunch en trokken we richting de skipiste voor een namiddag skiën en snowboarden.
In de avond was het dan afscheidsfeest in de lokale club (deze keer lag de gemiddelde leeftijd iets lager). We hadden ons daar goed. Iets te goed zelfs. De volgende ochtend mistten we de rendez-vous met de bus voor het vertrek terug richting Jyväskylä, waardoor we iedereen een half uurtje lieten wachten. Ach, het moeten niet altijd de Spanjaarden zijn die de groep ophouden!

Op de terugweg bezochten we nog een rendierboerderij en een authentieke 'Sami hut' (de Sami zijn de bewoners van Lapland). Deze hut was bovendien een van de grootste in zijn soort, die zeer frequent wordt gebruikt voor allerhande feesten. We werden getrakteerd op een ritje met de rendier slee en kregen uitleg over de levensstijl van de Sami.



Het duurde 3 jaar om het hout te kappen en de hut te bouwen. 
De temperatuur in Lapland lag trouwens vrij laag. We hadden tussen de -1 en -18°C, maar het is ook meestal helemaal windstil, waardoor het helemaal zo koud niet voelt.

En er gebeurde ook nog zoveel meer waardoor deze trip zo leuk was als hij was. Te veel om op te noemen, uiteraard.
Ook een ode aan onze reis begeleidster Maija, een toffe en sympathieke madam!



Eens we terugkwamen in Jyväskylä begon het ook hier te sneeuwen, waardoor we hier intussen dus al een kleine 2 weken de voetjes iets hoger moeten heffen bij het stappen. Maar de sneeuw maakt alles hier zoveel mooier. Het zal dan ook wennen worden om door de regen te ploeteren, terug in België.

Heippa!

LAPLAND filmpjes:






donderdag 17 november 2011

Over ijshockey, wandelen en Halloween.

Ik dacht: tijd voor nog eens een blog! Het onvermijdelijke is gebeurd: ik ben er niet in geslaagd consequent te zijn. Maar goed, liever niet consequent dan helemaal "niet" zeker? Ik hoop dat ik me alles nog een beetje zal kunnen herinneren.

In onze vrije week gingen we voor de eerste keer ijshockey gaan spelen (!). Een aantal uren per week is de indoor ijsbaan hier open voor hockey-spelend publiek en kan iedereen daar wat onnozel gaan doen en samen spelen. Het was heel tof, enkel het remmen moeten we nog wat onder de knie krijgen. Maar we zijn intussen al een keer of 2 teruggekeerd en proberen regelmatig te gaan. 



De dag nadien hadden we nog maar eens een wandeling gepland. Deze keer echter een échte, stévige lange wandeling met Michel, Hannes, Daan en mezelf. Ons doel was het Spa-hotel in Peurunka. Geschatte afstand: 23 kilometer. We namen de bus naar de rand van de stad (aan de andere kant van de stad) en begonnen onze tocht. In de verkeerde richting. 
Maar goed, opwarming achter de rug stapten we uiteindelijk in de juiste richting, naar het Noorden. We besloten ook wat minder op de kaart te kijken (die meestal toch niet overeenkwam met de werkelijkheid) en gewoon het kompas te volgen. Met momenten werkte dat plan zeer goed, op andere momenten bracht dat ons in wat minder aangename gebieden. Onvermijdelijk liepen we door jachtgebied (gelukkig wordt er overdag niet veel gejaagd), dichtbegroeide bossen en het ergste: moerassen. Zeer avontuurlijk, dat wel, maar ook zeer onaangenaam om onverwachts kniediep in het water te staan. Maar als echte avonturiers baanden we ons doorheen al deze obstakels. De beloning zijn de unieke landschappen en uitzichten die je krijgt wanneer je 'het pad verlaat' en het gevoel dat je ergens bent waar schijnbaar nog nooit iemand is geweest. Zeer bijzonder. 
Ongeveer 7 uur en 27.4 km later kwamen we aan bij het hotel. We genoten van het eten en de ontspanning. En we besloten om in tegenstelling tot eerdere plannen de volgende dag niet terug te wandelen, maar een lift wedstrijdje te houden. 
De volgende ochtend deden we een partijtje mini-golf en een rondje bowling. Vervolgens vormden Daan en Hannes een team om te strijden tegen Michel en mezelf voor de eer van beste lifters. Nog geen 10 seconden nadat we de lobby verlaten hadden kregen Michel en ik een lift rechtstreeks naar Jyväskylä centrum, dus de wedstrijd was redelijk snel gewonnen. 


De week nadien kreeg ik mijn eerste bezoek uit België. Op donderdag kwamen mama en papa toe in Helsinki. Nadat ze de stad verkenden op vrijdag trokken ze zaterdag meer naar het noorden en kwamen ze toe hier in Jyväskylä. Ik liet ze kennis maken met de stad en zij lieten mij kennis maken met de verschillende restaurantjes alhier. Een eerlijke ruil. 
Op maandag kwam ook Fien toe. Dinsdag trokken we met ons vier de natuur in voor een korte maar intensieve wandeling en bezochten we de (bescheiden) fabriekswinkel van de lokale chocoladefabriek.

Een filmpje van dit alles is er ook natuurlijk! (Opnieuw hetzelfde: klik op het logo van 'youtube' en bekijk in 720p ;-))

Het was de week van Halloween, dus onvermijdelijk waren er ook verschillende feestjes voor dit gebeuren. Op vrijdag was echter het hoogtepunt met het 2de "m-building" feestje. Deze keer was het hele gebouw omgetoverd toch een waar Halloween decor en iedereen was geweldig verkleed. Met een zeer toffe avond die tot de vroege uurtjes de volgende dag duurde tot gevolg. 

Na dit feestweekend volgde mijn 2de examen: "Logistics and Technology of Live events". Naar mijn gevoel ging het goed, de resultaten volgen nog.
En over resultaten gesproken, herinnert u zich nog dat vak "wine and other alcoholic beverages" waar ik het WSET examen een tijd geleden van gemaakt had? Dat resultaat is eindelijk binnen!
Ik haalde 74%, geslaagd met onderscheiding. Hoera! Bovendien hadden we ook nog een werkje voor dit vak, waarvoor ik een 4,5/5 haalde.

Om ons goede resultaat te vieren kochten Daan en ik een heuse pooltafel voor in het appartement in de 2dehands winkel.


Momenteel hebben we redelijk veel werk voor school. Veel van onze deadlines liggen in deze maand, alsook mijn laatste examen volgende week voor het vak Fins. Dus het is nog even doorbijten tot eind volgende week om dan weer volop te genieten van de Finse natuur. Volgende week  vrijdag vertrekken we namelijk naar Lapland voor een kleine week. 
Uitgebreid verslag daarover ergens rond 2 december!
Oja, ook in Finland kennen ze Kuifje.

Moi moi!

woensdag 19 oktober 2011

De herfst is in het land...

... en wat doet een mens in dan? Wandelen! De herfst kwam hier heel snel en op zeer korte tijd is het landschap drastisch veranderd van een groene oase in een oranje-bruin schilderij.
Zoals gewoonlijk moet ik op dit moment weer even terug in de tijd keren, geen gemakkelijke opgave. Eerst terug naar de week van elf oktober, na de twee-daagse wandeltocht. Het was al bij al een vrij rustige en bijna "saaie" week. Niet omwille van te weinig activiteiten, maar omwille van ons eerste examen dat op dat moment in aantocht was, alsook een deadline voor een essay (proefstuk? werkstuk? tekst...) voor datzelfde vak: Basics of wine and other alcoholic beverages. In de eerste dagen van die week werkte ik het essay af. Geen gemakkelijke opdracht met al de afleiding die hier heerst, maar ik kon schrijven over Belgisch bier, een onderwerp dat uiteraard wel de nodige aandacht kreeg. Na het essay volgde een weekend van sociale afzondering, Dr. Oetker pizza en studieboeken. Wijn is een zeer interessant onderwerp om te bestuderen, maar alle druivensoorten en regio's vanbuiten blokken is geen sinecure. Dinsdag volgde dan ons eerste examen. Een zeer raar gevoel, zo in het begin van oktober. Het resultaat zal echter even op zich moeten laten wachten aangezien het examen wordt opgestuurd naar Londen om daar verbeterd te worden.
De woensdag daaropvolgend volgde een tweede stress dagje, met mijn eerst optreden als DJ hier in de stad. De muziek die ik speel is volkomen onbekend in Finland, dus zowel voor de mensen die mij vroegen om te spelen als voor mezelf was het koffiedik kijken hoe de jeugd erop zou reageren. Maar we zagen dat het goed was met een zeer geslaagd feestje als gevolg. Een grote opluchting voor beide partijen, en hopelijk met een verhaal dat nog een staartje zal krijgen. Maar dat zal de toekomst uitwijzen.
Ik ben Paranoized, voor zij die dat niet weten. 
Op dat feestje kwam ik bovendien te weten dat de geluidslimiet in Finland 109 (!) dB bedraagt. Absurd luid, als je het mij vraagt. Men wist mij te vertellen dat de "Metal-muziek" daar voor iets tussen zit...
Donderdag besloten we opnieuw om voor ons stedelijk ijshockey team te gaan juichen. En we hadden geluk. "Onze" Jyp speelde voortreffelijk sterk en verpletterde de tegenstand, met een mooie 4-0 als eindresultaat.

Op vrijdag stond er nog een hoogtepunt op de agenda: "The first official M-building party". Misschien eerst even een kleine toelichting: hier in Roninmäki zijn er zeven gebouwen. G, H, J, M, N, K en L. Het M-gebouw is naar verluid al jaren het "feest gebouw". De meeste Spanjaarden wonen er, en mensen uit Gent (of andere studentensteden) weten wat er gebeurt als er een grote groep Spaanse Erasmus studenten samen leeft... Inderdaad: Fiestas. We vermoeden dat het een bewuste keuze is van de huisvestingsmaatschappij, aangezien het M-gebouw het meest afgelegen ligt.
Maar goed, "het feest" dus. Er werd al sinds augustus over gepraat en afgelopen vrijdag was het dus eindelijk zover. In de gemeenschappelijke ruimte op de gelijkvloers en het bovenste verdiep werd muziek gespeeld, de hal was gevuld met mensen en een tiental appartementen stond open voor wie even wou socializen/zitten/roken op een balkon... Een drie à vierhonderd mensen kwamen meegenieten van de sfeer en het feest duurde tot in de vroege uurtjes (heb ik van horen zeggen.)
Leuk aan dit feest was dat elke nationaliteit zowat zijn eigen favoriete sterke drank mee had. In verlenging van mijn examen over de alcoholische dranken eerder die week, nam ik de kans om er enkele te proeven. Meest memorabel was toch wel de "Poolse Wodka". Met zijn 96% alcohol waande ik mij eerder in een ziekenhuis, maar ieder zijn smaak. Het is alleszins de mijne niet.
Bijgevolg van de drukke maar geslaagde week was het een zeer kalm weekend, in voorbereiding voor onze lesvrije week.
Maandag werd spontaan omgedoopt tot kuisdag. Na de drukke week was het appartement herschapen tot een stort (de oplettende kijker van het filmpje hieronder zal de foto opmerken...). Maar met verenigde moed, wil en kracht slaagden we erin om het weer in nieuwstaat te hervormen.
Dinsdagochtend (deze ochtend, nvdr) kropen we absurd vroeg vanonder de wol. Om 5.55u trokken we vanuit ons appartement met Michel, Chris en Hannes richting Laajavuori. Deze heuvel op een zestal kilometer van Roninmäki herbergt de enige skipiste in de buurt van de stad, alsook een hoop langlauf routes en een nest ski-schansen. Maar hoofddoel van onze vroege wandeltocht was een mooie herfst zonsopgang zien. Maar helaas was het te bewolkt om met het blote oog te zien waar de zon precies opkwam. Gelukkig hadden we een kompas om toch te doen alsof dat we iets zagen...
En ik heb voor de eerste keer een ski-schans van dichtbij gezien. Mijn mening over deze sport is echter niet veranderd: ge moet goe zot zijn om daar vanaf te sliere (om het op zijn schoon Gents te zeggen).
Maar goed, zoals eerder gezegd: beelden zeggen zoveel meer dan woorden. Vandaar opnieuw een filmpje van de afgelopen weken.
Beginnend met onze tweedaagse wandeltocht van een tijd terug, beelden van onze tocht deze ochtend en een hoop willekeurige foto's tussenin.

(Vergeet zeker niet om over te schakelen op 720p, rechts onderaan de video ;-))
Een filmpje


En zo groet ik u alweder, tot een volgende geschrift.

dinsdag 4 oktober 2011

De slaapzak is niet meer wat hij geweest is...

Beste lezers,

Hoera! Maar één dag na afspraak deze keer, maar opnieuw met een goede reden. Na de gewoonlijke lesweek vorige week, een hockeymatch (we verloren, ik weid er niet over uit) en een gezellige feestje op vrijdag hadden we gepland om zaterdag en zondag te gaan hiken (wandelen). Eigenlijk hadden we voorzien om vrijdag avond al te vertrekken, maar Henna, onze Finse gidse van dienst moest onvoorzien werken tot laat in de avond, dus moesten we uitstellen tot zaterdag. En om een reden die mij onbekend blijft, konden we uiteindelijk pas zaterdag namiddag vertrekken vanuit Jyväskylä. Normaal bestond onze hikersgroep uit Daniel (USA), Henna (FIN), Michel, Daan en ik (Team Belgium). Maar Daan moest afhaken wegens ziekte.

Eerst namen we de trein richting Keuruu, de woonplaats van Henna's moeder, waar we een stafkaart moesten ophalen. Vandaar werden we opgehaald door Henna's vader. We reden eerst nog even langs de supermarkt om wat essentiële survival dingen in te slaan (bier en chocolade) en vervolgens langs Henna's vaderlijke huis om haar vader uit te laten stappen zodat wij zelf verder konden rijden naar het natuurpark/reservaat "Helvetinjärvi"...
Uiteindelijk kwamen we aan op de parking aan het park om 19.00u. Vrij laat, naar Finse normen in oktober, aangezien het donker is rond 20.00u-20.30u... Maar we waren er klaar voor en begonnen onze toch!
vlnr.: Michel, ik, Henna en Daniel
Voor het volledig donker was, trokken we eerst zo snel mogen naar het Helvetinjärvi zelf. Nog even een korte les Fins: Helvetti = de hel, Järvi = meer en de "in" bij helvetin maakt het woord bezittelijk (zoals ik jullie eerder al leerde). Dus: Helvetinjärvi is het Meer van de hel! (tum tum tuuuum). Gelukkig was het maar een kleine 2 kilometer van de rand van het park naar het uitzichtpunt over het meer, dus we haalden het nog net voor de zon helemaal verdween achter de heuvels...
Helvetinjärvi. Het uitzicht was aangenamer dan de benaming ervoor...
Na een korte stop aan het meer, trokken we verder naar onze kampeerplaats (Neen, geen camping...). We trokken een 6-tal kilometer dieper in het park, en godzijdank hadden we lampen bij, want in het bos zagen we letterlijk geen hand voor ons ogen. Het moet wel gezegd zijn dat het zeker iets mysterieus had, de nachtwandeling. Doorheen de moerassen, bossen, mosvlakten... En het was spannend, nadat Henna ons vertelde dat het een gebied was met redelijk veel beren, die rond deze tijd van het jaar nogal agressief zijn omdat de winterslaap er zit aan te komen en ze dus veel willen eten (of zo iets). Ook de wolven lijken in opmars in Finland, maar worden een stuk minder gezien dan beren. Maar ondanks al deze interessante fauna, zagen we gedurende onze toch geen oplichtende ogen. Gelukkig maar?
Dik twee uur later kwamen we aan op de kampeerplaats. Er waren al redelijk wat mensen (een tiental tentjes), dus er was al een mooi kampvuur aan de gang. Luxe voor ons. We zochten een mooie plaats voor de tenten. Michel en ikzelf deelden de ware avonturiers-tent, Daniel en Henna brachten een paleis mee.
Het paleis.

De échte hikers.
De tenten opgezet, konden we onze survival maaltijd genieten. Onze vriend Daniel voorzag ons van het voedsel voor échte mannen: MRE's... Meal-Ready to-Eat. Het voedsel van de soldaten over de hele wereld. Hij had verschillende menu's mee, ik waagde mij aan de 'Beef Ravioli'.


We openden ons pakket en waanden ons even kinderen op kerstmis. Één pakket, één maaltijd, weegt ongeveer een kilo en is gevuld met allerhande 'lekkernijen'. Over de smaak ga ik niet te veel uitweiden (deze pakketten blijven 30 jaar goed), maar het inhoudelijk uitzicht was wel zeer tof!

Handig is ook dat er geen vuur nodig is om het eten op te warmen. Het groen-achtige zakje links onderaan de foto bevat een magnesuim-fosfor mengeling, die in contact met water zeer warm wordt. En op elk zakje staat (onvoorstelbaar grappig) uitvoerig uitgelegd hoe het gebruik/opgegeten dient te worden + de nodige propaganda. Denk niet na, het leger denkt voor u?
Nadat we onze maaltijden genuttigd hadden (een 3000 calorietjes), genoten we van de warmte van het kampvuur en het uitzicht over het meer, tot plots...


Aurora Borealis!!! Oftewel: het noorderlicht! Hoe mooi deze foto ook is, niets tipt aan de werkelijkheid. Dit moet absoluut het mooiste natuurfenomeen zijn dat ik ooit heb gezien. Een dik half uur lang konden we genieten van deze prachtige groene dansende lichtgevende golven. Mijn weekend kon al niet meer beter.
Na het lichtspektakel trokken we de tent in. Onderweg naar de tent, weg van het vuur, omarmde de kille nacht ons. Ik besefte opeens dat het wel eens een lange nacht kon worden voor mij... en gelijk had ik.
Ik kroop in mijn jaren-oude lafuma slaapzak en stelde vast dat het nog meeviel. Maar schijn bedroog. Een dertigtal minuten later voelde ik de koude door de slaapzak sluipen. Doorheen de jaren en was-beurten was deze kennelijk zijn isolerende kracht wat verloren. En het feit dat dit de koudste nacht in Finland was (+2°C) voor ons, tot nu toe, hielp ook niet echt. In een poging om mezelf op de warmen kroop ik volledig in de zak, sloop deze af en begon hevig te ademen. Het werkte! Dankzij de warmte (en het zuurstoftekort?) viel ik in slaap. Maar helaas, niet veel later werd ik weer wakker aangezien alles weer was afgekoeld. Ook het feit dat je af en toe al wat geluiden hoort in een bos, waarvan sommigen klinken als een beer, bevorderen niet echt de  slaaplust. De nacht kroop dus traag voorbij. Een positieve noot: nu weet ik dat mijn slaapzak aan vervanging toe is.



De volgende ochtend waren Michel en ikzelf redelijk vroeg uit de veren. Ook hij had het niet makkelijk gehad om de slaap te vatten. Tegen 8.30u trokken we naar het kampvuur dat, gelukkig voor ons, reeds goed aan was gemaakt door andere vroege vogels. We warmden ons op en deden ons te goed aan een wafelontbijt. Vervolgens viel ons opeens op hoe mooi de omgeving was...




We pakten onze tenten in en trokken verder door het park. Op de volgende kampeerplaats besloten we te lunchen. Er stond ons nog een heeeerlijk MRE te wachten. Maar eerst moesten we vuur maken (voor wat warmte, hoewel de zon goed scheen, bleef het verdacht koud). En wie vuur wil, moet hout kappen.











Yi-haaaaa!
 Eens terug aan de auto nam Henna ons mee naar terug naar het huis van haar vader, waar we naar goede Finse gewoonte natuurlijk een beurt in de sauna aangeboden kregen. Opnieuw een eerste keer: een échte Finse hout-sauna (met houtblokken, dus). We vroegen 75 °C, we kregen 95 °C. Gelukkig was er een waterslang met ijskoud regenwater IN de sauna voor de occasionele afkoeling...
Uiteindelijk waren we zondagavond rond 23.00u terug in Jyväskylä. En moe van het hele avontuur, apprecieerde ik meer dan ooit de zachtheid en warmte van mijn bedje in ons vertrouwde Roninmäki...