Maar, ik heb nog 6 dagen om volop te genieten van alles wat dit (intussen witte land) te bieden heeft en ik heb nog een stapel verhalen te vertellen over de afgelopen tijd. Dus laat ik daar mee van start gaan...
Lappi! Ook wel gekend als Lapland.
Tot voor Lapland was de trip naar Estland en Litouwen zowat het hoogtepunt van onze Erasmus periode... Maar Lapland gaat uiteindelijk toch met deze eer lopen. Ik zal er ongetwijfeld niet in slagen om in woorden over te dragen wat een bijzondere ervaring dat was, maar ik doe mijn best. (En een film komt er ook, maar die is nog maar half af).
De reis begon in de avond van vrijdag 25 november. We werden om 23.30u verwacht aan het busstation hier in Jyväskylä, voor een 10 uur durende busrit naar Rovaniemi. Deze stad, pal op de Noordpoolcirkel en de grens met Lapland herbergt naast het "Arktikum", het onderzoekscentrum en museum van arctisch Finland, ook het huis van de enige echte Kerstman. We kregen een rondleiding met gids in het Arktikum en leerden er de geschiedenis van Lapland en Rovaniemi.
De 2de wereldoorlog in het bijzonder had een grote impact op dit gebied. Finland had eerst aan Duitsland beloofd om de Nazi's te helpen door Rusland de toegang te weigeren. Maar uiteindelijk gaven ze de Russen vrije toegang om via Finland bezet Europa binnen te vallen, waarop Duitsland Finland "in brand stak". Onder andere Rovaniemi was een van de belangrijkste doelwitten, waardoor er na deze gebeurtenis nog slechts een tiental gebouwen overeind bleven staan in de stad (De school, het ziekenhuis en enkele huizen buiten het centrum waar Duitse troepen in verbleven). Bijgevolg oogt de stad vandaag zeer modern.
Na het Arktikum trokken we, met een tussenstop in de supermarkt, naar 'Santa Claus Village'. Een mini dorpje met een resem winkeltjes, een postkantoor (HET postkantoor waar de Kerstman al zijn brieven ontvangt) en uiteraard het huis en kantoor van de Kerstman, waar hij dagelijks honderden mensen ontvangt en waar zijn helpers de cadeautjes aan het verwerken zijn.
Wij wouden natuurlijk onze kans niet laten liggen en besloten met zijn allen op consultatie, en foto te gaan. Dat bleek duurder te zijn dan een consultatie bij de dokter, maar wel een stuk plezanter!
Rond 17.00u vertrokken we vanuit Santa Claus Village richting Saariselkä, onze eindbestemming. Dit 'dorp'/skigebied is het meest noordelijke skigebied van Europa, telt om en bij de 300 inwoners (die allen werken in de toeristische sector) en heeft ongeveer 13500 bedden voor toeristen.
We kwamen toe rond ongeveer 20.30u en werden per groep van acht naar onze cottage gebracht. Het probleem voor onze groep was echter dat er al een gezin in onze cottage verbleef.
Een geluk bij een ongeluk, bleek uiteindelijk. Er was een vergissing gebeurd bij de reservatie, dus kregen wij met ons acht een upgrade naar 2 verschillende cottages voor 4 personen plus een ticket voor de SPA in het nabijgelegen hotel. Ons verblijf begon goed. De cottage was zeer gezellig, met alle comfort die een mens kan wensen (inclusief, uiteraard, de sauna).
Nadat we uitgepakt hadden, besloten we om ons geluk te vieren in de locale 'club'. De gemiddelde leeftijd van de bezoekers lag er rond de 40 jaar en de muziek werd verzorgd door een live cover band waarvan de muzikanten hun uiterlijk (hardrockers) niet overeenstemde met de muziek die ze brachten (hitjes). Het was hoe dan ook een grappig beeld. We nestelden ons in een zithoek en raakten aan de praat met drie lokale blondines die ons alles vertelden over het leven in een afgelegen dorp in een afgelegen stuk van de wereld. Het was ook leuk om te beseffen dat we met 1% van de lokale bevolking op hetzelfde moment aan het praten waren. We trokken uiteindelijk niet te laat terug naar huis, aangezien we de volgende dag vroeg uit de veren moesten.
De volgende ochtend (zondag ochtend!!!) werden we om 8.00u voor onze cottages verwacht voor opnieuw een lange busrit. Nog noordelijker, bijna noordelijkst, zelfs. Onze eindbestemming was Bugøynes, een idyllisch vissersdorp in het hoge noorden van Noors Lapland, ongeveer 150 km zuidelijker dan Noordkaap. De reden van deze trip? Zwemmen. Waar? In de Noordelijke IJszee!
Een belangrijk doel, maar de weg ernaartoe was minstens even belangrijk. Hoewel we de eerste 2 uren van de 4.5 uur durende rit geen zonlicht hadden, konden we eens het begon te schemeren genieten van het uitzicht. Doorheen de witte woestijnen van Finland, langs velden gevuld met rendieren, de grens over met Noorwegen, langs de Fjørden doorheen de bergen, via een mooie waterval. Absoluut onbeschrijfelijke pracht, die zelfs in de video's niet vertaald zal worden.
Onderweg gaf onze begeleider tekst en uitleg. Zo leerden we dat in de enkele dorpen die er zijn in het hoge Noorden niemand hoeft te werken en iedereen dopgeld ontvangt, aangezien er nergens nijverheid of bedrijven zijn. De Finse wet zegt, net zoals in België, dat een werkloze werkaanbiedingen van binnen een straal van 60 kilometer moet aanvaarden, maar voor deze mensen vallen alle vacatures buiten deze criteria. Bijgevolg leven deze mensen van het geld van de regering, en de vis en het vlees dat ze kunnen vangen. Voor het meest afgelegen dorp dat wij voorbijreden was het dichtstbijzijnde politie kantoor en ziekenhuis ongeveer 2,5 uur rijden. Het grapje dat dit dorp daarom in de smaak valt bij bank overvallers werd bijgevolg dan ook zeer geapprecieerd door de half slapende bus. (nvdr.: uiteraard is er geen bank...)
Nog volgens de gids kunnen de inwoners slechts ziek zijn op 1 welbepaalde dag van de week, aangezien de dokter maar 1 keer per week langskomt. En de meeste bevallingen gebeuren in de auto, ergens tussen het dorp en het ziekenhuis.
 |
| De grens tussen Finland en Noorwegen. Bovendien ook de grens tussen de EU en een niet EU-land. Er is vrije toegang voor verkeer en mensen, maar de rendieren worden gescheiden gehouden met een afsluiting. |
Toen we aankwamen in Bugøynes overviel de realiteit ons. Met zicht op het strand waar wij ons aan de duik zouden wagen, informeerde de gids ons dat het zeewater een temperatuur van 6 graden Celsius had. Zonder al te veel na te denken trokken we onze kleren uit op de bus en begonnen we de afdaling over de klif naar het strand te voet. Die zes graden klonk opeens zeer aanlokkelijk, aangezien de buitentemperatuur ongeveer -3 was met een stevige ijskoude zeebries.
 |
| Bugøynes |
 |
| Ons strand |
Het water was koud. Zeer koud. Maar de ervaring was ongelooflijk. Bovendien zijn we allen trots dat we kunnen vertellen dat we dit gedaan hebben. Alleen begrijpen we niet hoe de recordhouder, een Fin, bijna 10 minuten in deze zee heeft kunnen 'baden'...
Gelukkig voor ons stond de strandsauna klaar en warm. Ik denk dat we allen nog nooit zolang in de sauna hebben gezeten. Het duurde dan ook wel even voordat het gevoel in de voeten terug was.
Na de duik en de sauna konden we genieten van een lunch met broodjes belegd met verse 'King Crab', koningskrab de dag voordien gevangen in de zee waar we net uitkwamen. Sommigen onder u weten misschien dat ik geen zeedierliefhebber ben, maar dit was om duimen en vingers bij af te likken.
Om 14.00u stapte ik uit de cafetaria waar we net geluncht hadden, en tot mijn grote verbazing was het al pikdonker. Voor het eerst besefte ik, en de rest, dat het hier echt korte dagen zijn in de winter. We realiseerden ons ook dat we de zon niet gezien hadden, die was nooit boven de horizon gekomen. Best een raar gevoel.
We vertrokken weer terug terug richting Saariselkä. De eerste 20 kilometer van het traject verliepen op een zeer smal baantje langs de kliffen aan de Baltische zee. Op zich al spectaculair en spannend in een bus, maar het feit dat de wegen omgevormd waren tot ijspiste maakte het nog wat spannender. Zeker toen de bus begon te schuiven om uiteindelijk dwars, half van de weg tot stilstand te komen. Toch maar die gordel omgedaan. Uiteindelijk een kleine 5 uur en een paar 'slippertjes' later kwamen we toch weer veilig 'thuis'.
's Avonds besloten we naar de top van heuvel te gaan, op zoek naar het noorderlicht. Onderweg naar boven kregen we heel zwakke lichten te zien, en eenmaal boven slaagden we erin om ze vast te leggen op foto met zeer lange sluitertijd. Maar met het blote oog viel het wat tegen. Bijgevolg waren velen teleurgesteld in dit natuurfenomeen.
De volgende dag was 'sportdag'. Op het programma stond 1,5 uur langlaufen en 1,5 wandelen. Het langlaufen was zeer entertainend. Vooral de Spanjaarden op latten zijn goud waard. Ook de wandeling was leuk, met informatie over de dieren in Lapland en de gids leerde ons hoe we het best vuur maken in de sneeuw.
Tegen de avond besloot ik even online te kijken hoe het zat met de voorspelling voor het noorderlicht. Het viel wat tegen: weinig tot geen activiteit. Dus besloten we om met z'n allen in een een cottage te gaan om een feestje te bouwen. Tot plots tegen middernacht iemand extatisch naar binnen kwam gelopen. Noorderlicht!
(Blijkbaar zijn deze voorspelling even betrouwbaar als het KMI)
We werden als het ware omsingelt door het spektakel. Ze waren zo helder als ze kunnen worden, en aan het dansen als een uitgelaten bende Erasmus studenten. Veel meer geluk konden we niet hebben. Zeker niet toen we 'The Crown', 'de kroon' te zien kregen. Zoals de naam al verraadt, is dit een noorderlicht dat zich in een volledige cirkel vormt boven de kijker, in plaats van de gewoonlijke onderbroken lijnen. We vernamen eerder dat zelfs de meeste Finnen dit maar 2 of 3 keer in hun leven zien. Zeer zeldzaam, dus. Na deze vertoning waren ook zij die eerder teleurgesteld waren, overtuigd dat dit één van de meest bijzonder en wonderbaarlijke natuurfenomenen is die we ooit hebben kunnen zien. Magisch.
De volgende dag was reeds onze laatste volledige dag. Ik had geen activiteiten geboekt in de voormiddag, dus kon gelukkig eens uitslapen. Rond 12.00 uur kwamen mijn cottage-genoten thuis, namen we lunch en trokken we richting de skipiste voor een namiddag skiën en snowboarden.
In de avond was het dan afscheidsfeest in de lokale club (deze keer lag de gemiddelde leeftijd iets lager). We hadden ons daar goed. Iets te goed zelfs. De volgende ochtend mistten we de rendez-vous met de bus voor het vertrek terug richting Jyväskylä, waardoor we iedereen een half uurtje lieten wachten. Ach, het moeten niet altijd de Spanjaarden zijn die de groep ophouden!
Op de terugweg bezochten we nog een rendierboerderij en een authentieke 'Sami hut' (de Sami zijn de bewoners van Lapland). Deze hut was bovendien een van de grootste in zijn soort, die zeer frequent wordt gebruikt voor allerhande feesten. We werden getrakteerd op een ritje met de rendier slee en kregen uitleg over de levensstijl van de Sami.
 |
| Het duurde 3 jaar om het hout te kappen en de hut te bouwen. |
En er gebeurde ook nog zoveel meer waardoor deze trip zo leuk was als hij was. Te veel om op te noemen, uiteraard.
Ook een ode aan onze reis begeleidster Maija, een toffe en sympathieke madam!
Eens we terugkwamen in Jyväskylä begon het ook hier te sneeuwen, waardoor we hier intussen dus al een kleine 2 weken de voetjes iets hoger moeten heffen bij het stappen. Maar de sneeuw maakt alles hier zoveel mooier. Het zal dan ook wennen worden om door de regen te ploeteren, terug in België.
Heippa!
LAPLAND filmpjes:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten