I'm a Finnish person, I don't speak when I'm sober

Moi! (Hallo!)

Er zijn alweer 2 dagen voorbij. 2 prachtige dagen met blauwe hemel, +20°c en vele nieuwe indrukken voor ons. Donderdag en vrijdag waren onze eerste "schooldagen". De eerste twee van onze drie introductiedagen. Deze twee waren een algemene introductie van de school en verschillende instanties met alle exchange en degree students (degree students zijn hier gedurende hun gehele opleiding). We werden rondgeleid op de campus, kregen uitleg over de computer-infrastructuur van JAMK (onze unief, dus), uitleg over de bibliotheek etc... alsook wat algemene uitleg over de Finnen en Finse cultuur. Zo leek het voor ons dat de Finnen nogal onbeschoft zijn, want ze knikken nooit terug of zeggen niets op straat, op de bus moet je niet proberen naast een  Fin te zitten, ... Maar uiteindelijk blijkt gewoon dat ze eerder verlegen en beschaamd zijn. Beschaamd omdat ze bang zijn dat wij zouden lachen met hun kennis van het Engels bijvoorbeeld. In Finland is alles ook zeer geregeld en strikt. Voor alles bestaat een regel, en iedereen houdt zich er aan. De huur niet op tijd betalen is hier bijvoorbeeld volledig uit den boze.
En de Finnen zitten neer op hun zitvlak op het toilet, en staan niet recht op de wc-bril. Hoewel ik niet denk dat deze boodschap direct naar ons, Belgen, gericht was.

"I know this might look obvious to most of you, but I can assure you we had some shitty problems in the past..."
Finnen kunnen alleszins grappig uit de hoek komen.

Ook de "studentenclub" kwam zichzelf voorstellen. Hoedje af voor die bende trouwens. In tegenstelling tot in België, is een studentenclub in Finland iets waar je écht trots op kan zijn. Eigenlijk is het meer een studentenvakbond, die toekijkt op de rechten van de student. Daarnaast organiseren ze ook tal van activiteiten voor de studenten. Zo hebben ze een sportclub voor 5 euro per jaar, organiseren ze de verschillende uitstappen naar Riga, St. Petersburg, Lapland, ..., geven ze feestjes en zoveel meer. Bovendien lobbyen ze ook in het belang van de studenten: dankzij hen rijden de bussen op de juiste uren en via da beste routes vanuit de verschillende plaatsen waar veel studenten zitten naar de verschillende faculteiten.

Vrijdagmiddag aten we voor het eerst lunch op school. Maar voor ik over het eten begin, misschien nog even toelichten dat de Finnen 4 keer per dag eten: het ontbijt, de lunch om 11 uur, een snack/lichte lunch om 16 uur (het uur dat de meeste mensen thuiskomen) en dan het avondmaal. Het aanbod in het schoolrestaurant is zeer uitgebreid. Elke dag is er keuze uit verschillende menu's (een 6-tal), maar alles is zelfbediening, dus je bent eigenlijk vrij om de menu's te mengen naar "eigen goesting". En je betaalt er een luttele 2,5 euro voor.

En het eten was lekker. Zéér lekker! Gelukkig voor ons is eten voor de Finnen zeer belangrijk, en eten ze dus graag lekker en vooral vérs. Verse groenten en fruit, vers vlees/vis... en dat smaak je natuurlijk.

Onze school herbergt ook een klein stukje geschiedenis: de allereerste Nokia.

Na het iets serieuzere werk van de introductiedagen was het tijd voor wat ontspanning natuurlijk. In de namiddag organiseerde JAMKO (de studentenclub) een beachpicnic, gevolgd door een afterparty in de stad. De ideale manier om eens te mengen met de Finse bevolking en de rest van de buitenlandse studenten.
Wij gingen eerst nog even naar huis om ons een voorraadje voedsel en drank in te slaan.
We ontdekten de Alco (de overheidswinkel voor alcohol), maar daar moesten we voorlopig nog niet binnen.

1 liter Carlsberg per blik is er 0,66 te veel. 

We zakten af naar "de beach" van Tuomiojärvi, het 2de grootste meer van de stad. We wisten niet al te goed wat we ervan moesten verwachten, maar uiteindelijke bleek dat geen enkele verwachting kon tippen aan de realiteit. Het strand en het meer waren ronduit indrukwekkend. Op nog geen 10 minuten stappen vanaf onze campus, doorheen een bos, kom je terecht op dit stukje natuurwonder. Maar woorden schieten tekort, dus laat ik de fotos spreken.

Aan het strand begonnen we aan ons sociaal leven alhier. Daan bood zijn handdoek aan iemand die uit het water kwam, en dat bleek Germain, een Canadees, te zijn. Na Germain kwam Tino, een Fin, gevolgd door Ella en Henni (Fin), Otto, Aleksi, ... en nog een hoop namen die ik steeds vergeet. De bal ging aan het rollen en voor we het wisten kenden we half Finland. De (vrouwelijke) Finse studentes bevestigden ons dat de Finnen niet snel zullen praten met een buitenlander omwille van de 'schaamte' voor Engels, maar na korte tijd en een hoeveelheid alcohol kwamen ook de jongens los. "I'm a Finnish person, I don't speak when I'm sober". Bovendien is de Finse jeugd wel een stuk "internationaal socialer" dan de oudere Finnen.

We bleven iets langer op het strand dan voorzien en konden bijgevolg niet meer naar huis. Het moesten dus wel de stad induiken met de 6 Finse jongens die nog overbleven. Aangezien we nog geen avondmaal hadden gehad trokken we naar de McDonalds in het centrum: goedkoop, open tot 5 uur in de ochtend en razend populair. Vervolgens trokken we naar "Bar Bra". Die naam is dubbel te interpreteren: in het Zweeds betekent het "Goede bar", in het Engels natuurlijk "B.H. bar". Het was op zich een leuke mooie club, maar dat was die avond vooral door alle studenten die er waren. De muziek viel wat tegen. Alsook de prijs voor een glas rioolbier: 4,7 euro. Voor het eerst is iets écht duur. Maar je kan er wel betalen met de kaart (net zoals overal hier, eigenlijk. Ook voor het kleinste bedrag).
Door het socializen met de Finnen beginne we iets meer van het Fins te snappen, maar het Zweeds is wel absoluut gemakkelijker te verstaan voor ons (alsook makkelijker uit te spreken). Maar we komen er wel.
Zo weet ik nu dat Jyväskylä "dorp van het graan" betekent, en Myllyjärvi (het meer in onze tuin) staat voor "Graanmeer". Roninmäki, de "wijk" waar wij wonen staat voor "Heuvel van Roni". En de 'n' tussen Roni en mäki maakt het bezittelijk.

Ik sluit dit bericht af met nog wat sfeerbeelden van de omgeving. Ik hoop dat jullie er evenveel van kunnen genieten als wij. Morgen wordt het hier +25°c, dus vermoedelijk trekken we weer naar het strand, deze keer mét zwembroek.

It has begun

Hei ystävät! (Dag vrienden)

Gisteren was het dan eindelijk zover: het vertrek! Na een geweldig weekend afscheid nemen van vrienden en familie, genieten van enkele laatste "echte" vlaamsche maaltijden (Biefstuk, frieten, pita en pizza), drinken van den oervlaamschen drank en studeren voor mijn herexamen Frans van afgelopen maandag, zaten we rond 6.45u in de auto richting Gent-st-pieters.
Mooi op tijd aan het station (dankzij koning auto) begon de paniek eventjes toe te slaan, aangezien hofnar trein richting Brussel Nationale Luchthaven aangekondigd stond met 10 minuten vertraging... en die werden al gauw 15... en 20... Het eerste deel was er wel, maar deel 2 ontbrak. Gelukkig werd er besloten om enkel met deel 1 van de trein te vertrekken, wat een opluchting!
Aangekomen in de luchthaven voegden we ons samen met Daan en zijn gevolg. Bagage ingecheckt, een laatste woord en gebaar van afscheid uitgewisseld met de ouders en de vriendin en doorheen de paspoortcontrole, richting avontuur!

Donkere wolken boven Brussel

We bleven kennelijk iets te lang plakken in de tax-free zone, aangezien we nog maar net op tijd aan de gate waren. Helaas voor ons vergaten we te eten, hoewel de honger nog wel meeviel. De buik werd gevuld met emotie en opwinding. Op het moment dat we begonnen rollen naar de landingsbaan (opstijgbaan?) voltrok de hemel zich met pikzwarte donderwolken en gingen de hemelsluizen open. Het begint een herkenbaar beeld te worden op Belgische bodem... We moesten een halfuurtje langer aan de grond blijven staan.
Het opstijgen was een behoorlijk wilde bedoening, maar eens boven de wolken genoten we van een powernapke.

We namen spoor 4,5

Toegekomen op Helsinki beseften we plots dat er dus TOCH één uur verschil is met de Belgische tijd. Dat was op zich wel tof, het was dus een uurtje minder lang vliegen dan we gedacht hadden.
Door onze vertraging in BXL misten we echter onze sneltrein naar Jyväskylä, waardoor we een normale trein moesten nemen die er 3 uur over deed, plus nog een overstap halverwege (wat met een totaal van 90kg bagage geen lachertje is). De treinritten in Finland zijn wel een stuk dragelijker dan in België: Er is een restaurantwagon, er zijn rokersruimtes en het uitzicht is ongelooflijk (Een meer, een bos, een meer, een bos, een meer, een bos, een huisje, een meer, een bos....) Op ons overstapstation kwamen we echter wel al een mede-belg tegen. Hij was rost, uit antwerpen, en studeert iets "met informatica". 't Gesprekje was maar kort, we zaten in een ander treinstel.
Aangekomen in Jyväskylä rond 18.30, onze thuisstad voor de komende 4 maanden, ontmoetten we Saana, onze 'Tutor' die ons ook al hielp van op afstand om de nodige regelingen te treffen. Ze gaf ons een turbo-tour van het stadje en bracht ons naar ons appartementje. Ze stelde voor om snel naar de winkel te gaan om de nodige zaken te halen. Winkel zei zij, GIGANTISCH ALLES-IN-TE-VINDEN-gebouw dachten wij. Op nog geen 10 minuten stappen van onze woning ligt een winkelgebied, met 2 van deze absurd grote hypermarkten, een McDo, een Hasburger (Finse McDo) en een Lidl. Héél gemakkelijk. En onze eerste indruk is dat FMCGs (Dagdagelijkse consumentengoederen) hier vrijwel even duur, of soms net iets goedkoper zijn als bij ons. En PMD bestaat hier niet: op blikjes, flesjes, etc... betaal je statiegeld.
Het appartement ligt te midden de bossen en in onze achtertuin ligt dit toch wel idyllische meer.

Myllyjärvi (Järvi = meer)

Deze ochtend ontwaakten we voor het eerst in Finland. De jetlag was enorm te voelen.
Na een stevig ontbijt trokken we de stad in. We hadden nog een hoop papieren te regelen met de verhuurder van het appartement, we kochten een SIM-kaart (Zij die mijn nummer willen, moeten maar eens een mailtje sturen of facebooken ofzo), schaften ons een buskaart, verkenden onze campus en doolden wat rond. We besloten dan maar de bus richting thuis te nemen. Maar al gauw bleek dat Buslijn 27 helemaal niet naar ons huis reed.

We belandden ergens in de middle of nowhere, op het eindpunt van de buslijn, met een buschauffeur die geen woord Engels sprak. Op dit moment is ons Fins ook beperkt tot "Hei" (Hallo), "Hei hei" (daag) en "kiitos" (dank u). Maar de taal der gebaren, in combinatie met een zeer vriendelijk buschauffeur die ons met veel geduld verder hielp, raakten we toch nog thuis.

En zo verliepen onze eerste uren alhier. We droegen trouwens de hele tijd een t-shirt, en hadden het beiden écht warm. Dus dat fabeltje dat het koud of slecht weer is in het noorden? Daar geloven wij al niet meer in!

Ik groet u, en hoop spoedig weder te keren met vele verhalen.