It has begun

Hei ystävät! (Dag vrienden)

Gisteren was het dan eindelijk zover: het vertrek! Na een geweldig weekend afscheid nemen van vrienden en familie, genieten van enkele laatste "echte" vlaamsche maaltijden (Biefstuk, frieten, pita en pizza), drinken van den oervlaamschen drank en studeren voor mijn herexamen Frans van afgelopen maandag, zaten we rond 6.45u in de auto richting Gent-st-pieters.
Mooi op tijd aan het station (dankzij koning auto) begon de paniek eventjes toe te slaan, aangezien hofnar trein richting Brussel Nationale Luchthaven aangekondigd stond met 10 minuten vertraging... en die werden al gauw 15... en 20... Het eerste deel was er wel, maar deel 2 ontbrak. Gelukkig werd er besloten om enkel met deel 1 van de trein te vertrekken, wat een opluchting!
Aangekomen in de luchthaven voegden we ons samen met Daan en zijn gevolg. Bagage ingecheckt, een laatste woord en gebaar van afscheid uitgewisseld met de ouders en de vriendin en doorheen de paspoortcontrole, richting avontuur!

Donkere wolken boven Brussel

We bleven kennelijk iets te lang plakken in de tax-free zone, aangezien we nog maar net op tijd aan de gate waren. Helaas voor ons vergaten we te eten, hoewel de honger nog wel meeviel. De buik werd gevuld met emotie en opwinding. Op het moment dat we begonnen rollen naar de landingsbaan (opstijgbaan?) voltrok de hemel zich met pikzwarte donderwolken en gingen de hemelsluizen open. Het begint een herkenbaar beeld te worden op Belgische bodem... We moesten een halfuurtje langer aan de grond blijven staan.
Het opstijgen was een behoorlijk wilde bedoening, maar eens boven de wolken genoten we van een powernapke.

We namen spoor 4,5

Toegekomen op Helsinki beseften we plots dat er dus TOCH één uur verschil is met de Belgische tijd. Dat was op zich wel tof, het was dus een uurtje minder lang vliegen dan we gedacht hadden.
Door onze vertraging in BXL misten we echter onze sneltrein naar Jyväskylä, waardoor we een normale trein moesten nemen die er 3 uur over deed, plus nog een overstap halverwege (wat met een totaal van 90kg bagage geen lachertje is). De treinritten in Finland zijn wel een stuk dragelijker dan in België: Er is een restaurantwagon, er zijn rokersruimtes en het uitzicht is ongelooflijk (Een meer, een bos, een meer, een bos, een meer, een bos, een huisje, een meer, een bos....) Op ons overstapstation kwamen we echter wel al een mede-belg tegen. Hij was rost, uit antwerpen, en studeert iets "met informatica". 't Gesprekje was maar kort, we zaten in een ander treinstel.
Aangekomen in Jyväskylä rond 18.30, onze thuisstad voor de komende 4 maanden, ontmoetten we Saana, onze 'Tutor' die ons ook al hielp van op afstand om de nodige regelingen te treffen. Ze gaf ons een turbo-tour van het stadje en bracht ons naar ons appartementje. Ze stelde voor om snel naar de winkel te gaan om de nodige zaken te halen. Winkel zei zij, GIGANTISCH ALLES-IN-TE-VINDEN-gebouw dachten wij. Op nog geen 10 minuten stappen van onze woning ligt een winkelgebied, met 2 van deze absurd grote hypermarkten, een McDo, een Hasburger (Finse McDo) en een Lidl. Héél gemakkelijk. En onze eerste indruk is dat FMCGs (Dagdagelijkse consumentengoederen) hier vrijwel even duur, of soms net iets goedkoper zijn als bij ons. En PMD bestaat hier niet: op blikjes, flesjes, etc... betaal je statiegeld.
Het appartement ligt te midden de bossen en in onze achtertuin ligt dit toch wel idyllische meer.

Myllyjärvi (Järvi = meer)

Deze ochtend ontwaakten we voor het eerst in Finland. De jetlag was enorm te voelen.
Na een stevig ontbijt trokken we de stad in. We hadden nog een hoop papieren te regelen met de verhuurder van het appartement, we kochten een SIM-kaart (Zij die mijn nummer willen, moeten maar eens een mailtje sturen of facebooken ofzo), schaften ons een buskaart, verkenden onze campus en doolden wat rond. We besloten dan maar de bus richting thuis te nemen. Maar al gauw bleek dat Buslijn 27 helemaal niet naar ons huis reed.

We belandden ergens in de middle of nowhere, op het eindpunt van de buslijn, met een buschauffeur die geen woord Engels sprak. Op dit moment is ons Fins ook beperkt tot "Hei" (Hallo), "Hei hei" (daag) en "kiitos" (dank u). Maar de taal der gebaren, in combinatie met een zeer vriendelijk buschauffeur die ons met veel geduld verder hielp, raakten we toch nog thuis.

En zo verliepen onze eerste uren alhier. We droegen trouwens de hele tijd een t-shirt, en hadden het beiden écht warm. Dus dat fabeltje dat het koud of slecht weer is in het noorden? Daar geloven wij al niet meer in!

Ik groet u, en hoop spoedig weder te keren met vele verhalen.